พระสุตตันตปิฎก-ลักขณสูตร

        พระไตรปิฎก-พระสุตตันตปิฎก-ลักขณสูตร
                ลักขณสูตร อยู่ในพระไตรปิฎก เล่มที่11 ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค เป็นพระสูตรขนาดยาว

๗. ลักขณสูตร

     สูตรว่าด้วยมหาปุริสลักขณะ ๓๒ ประการ

********************************************************************************************

                      พระผู้มีพระภาคประทับณเชตวนารามของอนาถปิณฑิกคฤหบดี ใกล้กรุงสาวัตถี ณที่นั้นตรัสแสดงมหาปุริสลักขณะ ๓๒ ประการที่ทําให้มหาบุรุษมีคติเป็น ๒ คือถ้าอยู่ครองเรือนจะได้เป็นพระเจ้าจักรพรรดิ ถ้าออกบวชจะได้เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า.

                    มหาปุริสลักขณะ ๓๒ ประการ มีพระบาทตั้งลงด้วยดี (มีพื้นพระบาทเสมอ ไม่แหว่งเว้า) เป็นข้อต้น มีพระเศียรประดับด้วยพระอุณหิส (กรอบพระพักตร์) เป็นข้อสุดท้าย แล้วทรงแสดงว่าลักษณะแต่ละอย่างที่ เกิดขึ้นนั้น เกิดขึ้นเพราะกระทํากรรมดีต่างๆ ไว้

                      เช่นในข้อแรก เพราะเคยสมาทานมั่นในกุศลธรรม สมาทานมั่นในกุศลธรรมอันยิ่งข้อใดข้อหนึ่ง เช่น กายสุจริต วจีสุจริต มโนสุจริต ในการจําแนกทาน สมาทานศีล รักษาอุโบสถ เกื้อกูลมารดา บิดา สมณพราหมณ์ และอ่อนน้อมต่อผู้ใหญ่ในสกุล.

                         ข้อสุดท้าย เพราะเคยเป็นหัวหน้าในการบําเพ็ญกุศลธรรม มีกายสุจริต เป็นต้น.

                (หมายเหตุ: การแสดงเหตุผลที่ได้มหาปุริสลักษณะแต่ละข้อ ในพระสูตรนี้มิได้เป็นไปตามลําดับข้อ และในที่นี้ได้นํามากล่าวอย่างย่นย่อที่สุด เพื่อสามารถย่อพระไตรปิฎกเล่มอื่น ๆ ได้อีก มิฉะนั้นจะต้องขยาย อีกหลายเล่ม แต่ขอเสนอว่า ถ้าท่านผู้ใดสนใจจะอ่านเรื่องนี้โดยละเอียด อาจหาหนังสือปฐมสมโพธิกถา ฉบับที่สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระปรมานุชิตชิโนรส ทรงชําระ ซึ่งพิมพ์แพร่หลายพอสมควรอ่านได้ จุดสําคัญของพระสูตรนี้ แสดงว่าการได้ดีไม่ใช่เกิดขึ้นลอย ๆ ต้องประกอบเหตุจึงได้รับผล)